مسیحیت و نقش یهودیان در تحریف انجیل| حضرت عیسی مسیح (ع) | زندگی حضرت عیسی (ع)
مسیحیت و نقش یهودیان در تحریف انجیل| حضرت عیسی مسیح (ع) | زندگی حضرت عیسی (ع): بنابر آنچه از قرآن عظیم آموخته ایم، حضرت عیسی مسیح (ع) پیامبر الهی است. حضرت عیسی مسیح (ع) در سرزمین فلسطین متولد و به پیامبری مبعوث شدند. فلسطین در آن زمان تحت سلطه امپراتوری روم قرار داشت و کاهنان یهودی نیز در پیوند با حکمان رومی از قدرت و اقتدار بسیاری برخوردار بودند. آن گونه که قرآن به ما می گوید حضرت عیسی مسیح (ع) پیامبری بوده اند که رسالتشان متوجه بنی اسرائیل بوده است.
می دانیم که بنی اسرائیل به ویژه یهودی ها ید طولایی در مخالفت و دشمنی با انبیاء و تحریف آموزه ها و تعالیم آنها و حتی به شهادت رساندن ایشان داشته اند و تجربه تاریخی نشان داده است که خداوند متعال به دفعات پیامبرانی را برای راهنمایی این مردم لجوج و عنود بر گزیده است و انها نیز به طور مستمر به مخالفت با پیامبران الهی پرداخته و در برخی موارد تعالیم آنها را تحریف کرده اند.
حضرت عیسی مسیح (ع) نیز پیامبری بود که به منظور هدایت یهودیان و بنی اسرائیل برگزیده شده بود، اما عمده یهودیان و به ویژه کاهنان یهودی به علت پافشاری بر رویکرد طاغوتیِ توحیدی ستیزشان با حضرت عیسی مسیح (ع) به مخالفت شدید پرداختند و سرانجام نیز پس از صعود حضرت عیسی مسیح (ع) به آسمان، گروه هایی کم شمار از میان یهودیان با محوریت شخصی به نام پولس یهودی و نیز نقش آفرینی یهودی دیگری به نام پطرس، آموزه های توحیدی و دینی حضرت عیسی مسیح (ع) را دستخوش تحریف کردند و تدریجا با بسط آموزه های مشرکانه غیر توحیدی ای که جانشین تعالیم حضرت عیسی مسیح (ع) گردیده بود، آیین مسیحیت پدید آمد.
آیین مسیحیت اگر چه مدعی بود که تجسم تعالیم حضرت عیسی مسیح (ع) است، اما در واقع آیینی غیر دینی و شبه دینی و طاغوتی بود و به گونه ای ماهوی با محتوای توحیدی و رسالت دینی حضرت عیسی مسیح (ع) و آموزه های عیسوی متفاوت و حتی متقابل بود. حضرت عیسی مسیح (ع) مثل همه پیامبران الهی، رویکردی عدالت طلبانه و انقلابی و ظلم ستیزانه داشت و با شرک و کفر و ظلم مقابله و مبارزه می کرد.
تعالیم و سیره توحیدی و عدالت خواهانه و انقلابی و ظلم ستیزانه حضرت عیسی مسیح (ع) برای الیگارشی یهود و کاهنان و عوامل و کارگزاران امپراتوری روم در فلسطین قابل پذیرش نبود. در این میان به ویژه روحانیون یهودی و سران الیگارشی یهود که آموزه های دینی و رویکرد انقلابی حضرت عیسی مسیح (ع) را خطری جدی برای خود حس می کردند، بیشتر دچار خشم و ناخشنودی بودند و شدیدتر نسبت به حضرت عیسی مسیح (ع) مخالفت نشان می دادند.
در فلسطین آغاز هزاره اول میلادی بسیاری از مردم تحت ستم در انتظار آمدن منجی ای بودند که او را «مسیح» می نامیدند. آنها منتظر بودند تا مسیح موعود ظهور کرده و عدالت را برقرار نماید و مستضعفان را از ظلمِ کاهنان و رباخواران یهودی و حکام امپراتوری برده دار روم نجات دهد.
اکثر یهودیان بر این عقیده بودند که آمدن مسیح نزدیک است. دشوار بتوان گفت که این اصطلاح نزدیک دقیقا به چه معنا بود. برخی احتمالا شامل راسینیان، انتظار پیدایش پادشاهی خداوند را در ظرف یکی دو نسل داشتند؛ دیگران می پذیرفتند که ممکن است مدت بسیار بیشتری، شاید چندین قرن طول بکشد تا آن پادشاهی فرارسد.
اما واژه مسیح به چه معنا بود؟ پیدایی این واژه مربوط است به دورانی از تاریخ قوم یهود که در آن دوران، شاهان یهودی توسط مقامات روحانی یهودی با روغنی که آن را مقدس می دانستند مسح می شدند و بدین سان شاه سابق الذکر «ماشَیح» (در زبان عبری یعنی مسح شده) پیدا می کرد. در واقع شخصی که ماشیح بود هم قدرت مادی و هم قدرت معنوی داشت و از نوعی تقدس برخوردار بود. به تدریج یهودیان واژه ماشیح را برای منجی موعودی که در انتظارش بودند به کار بردند.
کلمه های massias در زبان یونانی و messiah در زبان لاتین و مشیحا در زبان سریانی و مسیا در زبان عربی و نیز کلمه فارسی مسیحا از روی همین واژه عبری ماشیح ساخته شده و به نوعی برگردان آن است. در برخی زبان های اروپایی امروز نیز کلمه مسیانیسم messianism اشاره به اندیشه موعود گرایی و انتظار برای موعود دارد.
در روزگار زندگی حضرت عیسی مسیح (ع) انتظار برای ظهور منجی و یا به عبارتی مسیح موعود بسیار قوت گرفته بود و پس از آن دعوت حضرت عیسی مسیح (ع) و نیز پس از صعود آن حضرت به آسمان، اصطلاح مسیح برای ایشان به کار رفت و هنوز نیز این تعبیر به صورت پسوند نام ایشان (به صورت عیسی مسیح) اغلب عنوان می شود.
بعدها وقتی عهد جدید به زبان یونانی ترجمه شد، واژه عبری ماشیح به طور مشخص برای حضرت عیسی مسیح (ع) به کار رفت و به «کرستُس» ترجمه گردید. واژه یونانی کرستس از ریشه chrism که در این زبان به معناب روغن است، گرفته شده است. از حدود سال های دهه چهل میلادی به بعد تدریجا پیروان حضرت عیسی مسیح (ع) را مسیحی نامیدند. احتمالا اولین بار در سال 42 یا 43 میلادی در انطاکیه واژه مسیحی به کار رفت. و تدریجا در زبان های اروپایی کلمه christus در گونه ها و اشکال مختلف رواج یافت و معادل پیرو مسیحیت یا مسیحی گردید و خود حضرت عیسی مسیح (ع) نیز با تعبیر مسیح jesus Christ در زبان انگلیسی رواج یافت.
ما مسلمانان به پیروی از قرآن عظیم لقب مسیح را برای حضرت عیسی مسیح (ع) به کار می بریم، اما باید توجه داشته باشیم آنچه که آیین مسیحیت نامیده می شود (به آن دین مسیحیت یا دین مسیح نیز می گویند) ارتباطی با آموزه های توحیدی و الهی حضرت عیسی مسیح (ع) ندارد و به کار بردن پسوند مسیح برای آن پیامبر به هیچ روی نباید این گونه معنا شود که گویا آیین یا به اصطلاح دین مسیحیت محصول یا تجسم آموزه های حضرت عیسی (ع) است. خیر، به هیچ وجه این گونه نیست و همانطور که در پیش نیز گفتیم آیین مسیحیت، آیینی ساختگی است که جوهر تئوسانتریک دارد و طی سیصد تا پانصد سال به تدریج ساخته شده است و سنگ بنای آن را آموزه های مشرکانه پولس یهودی تشکیل می دهد.
در واقع در پی مبارزه یهودیان با حضرت عیسی مسیح (ع) و نابود کردن آثار و تحریف تعالیم ان حضرت و مخدوش کردن انجیل حقیقی، تدریجا یک آیین شبه دینی (که از حدود سال های 40 و 50 میلادی به بعد تدریجا مسیحیت نامیده شد) پدیدار گردید و بسط یافت و در اوخر قرن چهارم میلادی بر امپراتوری روم مسلط گردید و با فروپاشی تام و تمام عالم غرب باستان و امپراتوری روم و ظهور عالم غرب قرون وسطی، مسیحیت نقشی محوری و مرکزی در تاریخ غرب سده های میانه به دست آورد.
اکنون اشاره کوتاهی خواهیم داشت به آموزه های قرآن عظیم درباره حضرت عیسی مسیح (ع): « قرآن مجید رسالت حضرت عیسی مسیح (ع) را متوجه بنی اسرائیل می داند از برخی عبارات انجیل نیز استفاده می شود که رسالت حضرت عیسی مسیح (ع) اختصاص به بنی اسرائیل داشته است... از آنچه گذشت به دست می آید که رسالت حضرت عیسی مسیح (ع) در آغاز به بنی اسرائیل داشته، اما پس از وی، رسولان به او رنگ جهانی داده اند»
بنابر آنچه از تعالیم قدسی قرآن عظیم در می یابیم، حضرت عیسی مسیح (ع) پس از مدت زمانی که به دعوت و رسالت الهی پرداختند، به اراده الهی به آسمان صعود کردند، حال آنکه مسیحیان به غلط مدعی اند که ایشان مصلوب شده و سه روز پس از شهادت مجددا زنده شده است و برای چهل روز به طور گاه و بی گاه بر شاگردان خود ظاهر شده و سپس به آسمان رفته است. مورخان و مسیحیان زمان تقریبی این حوادث را در حدود سال های 34 تا 38 میلادی می دانند. «مسلمانان بر این باورند که تصلیب مورد ادعا اتفاق نیفتاده و حضرت عیسی مسیح (ع) به هیچ وجه قربانی نشده است... در سده های پیش از اسلام نیز برخی از فرقه های مسیحی غنوصی مرگ حضرت عیسی مسیح (ع) بر صلیب را انکار می کردند»
خداوند در قرآن عظیم در سوره مبارک نساء تصریح می فرماید که حضرت عیسی مسیح (ع) نه کشته شده و نه به دار آویخته شده بلکه خداوند او را به سوی خود بالا برده است. حضرت عیسی مسیح (ع) پیامبر خدا بود که به منظور هدایت بنی اسرائیل به رسالت برگزیده شده بود، اما یهودیان با او مخالف و دشمنی ورزیدند و دست به تحریف انجیل و آموزه ها و تعالیم او زدند و در مبارزه با دعوت این پیامبر الهی شرایطی به وجود آوردند که هیچ نوشته و اثر مکتوبی از تعالیم ایشان بر جای نمانده است و حتی اطلاعات دقیق چندانی درباره زندگی ایشان نیز به دست ما نرسید است. بخش عمده مخالفت حکام رومی با حضرت عیسی مسیح (ع) نیز در واقع به دلیل اصرار و عناد و دشمنی و فشار یهودیان با آن پیامبر بوده است.
مطالب مرتبط:
مسیحیت یهودی| اصولگرایی مسیحی و جنبش اصلاح مذهبی
غرب شناسی| مسیحیت یهودی| راست مسیحی و یهودیان امریکا
امریکا شناسی| فرقه های مسیحیت در امریکا
نیچه| دجال| نقد مسیحیت در اندیشه های نیچه 3
مسیحیت صهیونیستی| مسیح باز مصلوب
پروتستانتیسم، پیوریتانیسم و مسیحیت یهودی و صهیونیستی
پیدایش دین مسیحیت و حضرت عیسی (ع)| انجیل های چهارگانه و کتاب مقدس
مسیحیت| تاریخ شکل گیری مسیحیت| تحریف مسیحیت| حضرت عیسی و انجیل
سرباز عقل: درباره غرب سده های میانه: شهریار زرشناس/// مسیحیت و حضرت عیسی مسیح (ع) | یهودیان و تحریف مسیحیت | مسیحیت و نقش یهودیان در تحریف انجیل| حضرت عیسی مسیح (ع) | زندگی حضرت عیسی (ع) | انجیل
- ۹۷/۱۰/۲۲
