نقد نیچه به دین مسیحیت و دین بودایی

 

 

نقد نیچه به دین مسیحیت و دین بودایی: مفهوم خدا در مسیحیت، یعنی همان خدای بیماران، خدای تارتننده، خدای شبح گونه، از فاسدترین مفاهیم خداست که در زمین به آن رسیده اند. شاید این خدا شاخصی برای نمایش پایین ترین حالت در سیر نزولی گونه ی خدایی باشد. خدا بدل به مفهوم متضاد با زندگی شده است، به جای آنکه توجیهی و تاییدی بر آن باشد! با این خدا به زندگی، طبیعت و خواست زندگی خصومت ورزیده اند! خدا راهی برای نفی «عالم وجود» و نیرنگی برای «عالم آخرت» شده است.! با این خدا، نیستی، جنبه ای خدایی یافته است و خواستِ نیستی، تقدس!...

 

مطالب مرتبط:

نقد دین مسیحیت و کلیسا در نظر نیچه

سیر مطالعاتی غرب شناسی

دین بودایی و نقد نیچه به دین مسیحیت

دین بودایی و نقد نیچه به دین مسیحیت

 

دین بودایی و نقد نیچه به دین مسیحیت: با محکوم ساختن دین مسیحیت نمی خواهم ظلمی به دین خویشاوند آن، یعنی دین بودایی روا دارم که حتی از دیدگاه پیروان پرشمارتر است. هر دوی این ادیان پوچ انگارانه به هم تعلق دارند و ادیان تباهی اند و هر دو به شیوه ای جالب توجه با هم تفاوت دارند. منتقدان مسیحیت حال می توانند این دو دین را با هم مقایسه کنند و این مهم مرهون زحمت عالمان هندی است. دین بودایی صدها برابر واقع گرایانه تر از دین مسیحیت است و در آن میراث طرح عینی و بی طرفانه ی مسایل جسم را می توان دید که حاصل صدها سال جنبش پایدار فلسفی است. مفهوم «خدا» را، اگر هم مطرح شود، نادیده می انگارند.

 

مطالب مرتبط:

بودیسم، هندوئیسم، یهودیت و مسیحیت

دجال: نیچه و نقد مسیحیت

 فرقه های مسیحیت در امریکا

حضرت عیسی (ع) و مسیحیت نیهیلیست غرب

دجال و نقد مسیحیت در اندیشه های نیچه

پیدایش دین مسیحیت، حضرت عیسی (ع) و انجیل

نیچه در مقام تفکر مابعدالطبیه| فلسفه نیچه و مسیحیت 

 نقد یهودیت و مسیحیت در اندیشه های نیچه

دجال| نقد مسیحیت از دیدگاه نیچه

تاریخ شکل گیری مسیحیت و تحریف آن

 

غرب شناسی: اسرائیل شناسی: یهودیت و استقرار بیت المقدس در خاورمیانه (قسمت سوم)

غرب شناسی

اسرائیل شناسی

یهودیت و استقرار بیت المقدس در خاورمیانه

(قسمت سوم)

 

مستر همفر جاسوس انگلیسی می نویسد که :

 

«ذهن ما از ناحیه کشورهای اسلامی پیوسته نگران بود. اگرچه با امضاء معاهداتی با پادشاه ایران و امپراتوری عثمانی قید و بندهای زیادی را به پای آنها بسته بودیم اما؛ بزرگترین نگرانی ما به چند موضوع بر می گشت:

 

1. قدرت اسلام در نفوس پیروانش (جالب است که در همین بخش می نویسد: مسمانان ایرانی «شیعیان» خطرناک ترند)
2. اسلام روزگاری دین زندگی و سیطره و سروری بوده و بسیار مشکل به نظر می رسد که بتوان کسانی را که روزگاری آقا بودند به بردگی کشید.
3. از ناحیه علمای اسلامی نیز بسیار احساس نگرانی داشتیم. علمای الازهر و علمای عراق و علمای ایران محکمترین سد در برابر اهداف و آمال ما بودند. آنها به اندازه یک سر مو از اصول خود پایین نمی آمدند و مردم هم تابع آنها بودند و شاه هم مثل موش که از گربه می ترسد از آنها می ترسید.

 

بقیه متن در «ادامه مطلب»

(کپی برداری از «اسرافیل» فقط با ذکر منبع مجاز است)