حکومت ایران و پدیده روسپی گری

حکومت ایران و پدیده روسپی گری

 

 

فرض می کنیم حکومت ایران دغدغه دینی بودن نداشته باشد یا حتی دینی نباشد، آیا چنین حکومتی می تواند بدون توجه به مقابله با پدیده روسپی گری  (و به طور کلی تمام مفاسد) به حیات خود ادامه دهد؟

 

تجربه حکومت پهلوی و مواجه مردم مسلمان ایران با آن حکومت، پاسخ این پرسش است. به نظر می رسد از جنبه های مختلف، گسترش روسپی گری و بی توجهی حکومت در قبال آن می تواند خطرهایی را برای امنیت ملی ایران در پی داشته باشد. در اینجا به اختصار این جنبه ها را بررسی می کنیم:

 

الف) خدشه دار شدن امنیت عمومی:

 

با توجه به دین دار بودن اکثریت قاطع ملت ایران، شیوع پدیده روسپی گری باعث به وجود آمدن احساس و جو ناامنی در میان برخی اقشار، و ناامنی واقعی درباره گروهی دیگر خواهد شد. بی توجهی نظام سیاسی به این مسئله باعث می شود تا برخی اقشار اجتماعی، که از محرک های قوی تری برخوردارند، شخصا به مقابله با این پدیده برخیزند. نمونه های بسیاری در این زمینه، قابل ارائه است، اما از همه بارزتر، حادثه مشهد و قتل زنان خیابانی توسط یکی از مردانی بود که به همسرش اهانت شده بود.

 

ب) خدشه وارد شدن مشروعیت:

 

می دانیم که مشروعیت عبارت است از «توجیه فرمانروایی» و در واقع «توجیه نابرابری» و «توجیه اطاعت از نظام سیاسی، کارگزاران، قوانین، ساختارها و هنجارها». اطاعت مردم از قوانین، هنجارها، ساختارها و کارگزاران نظام سیاسی و نیز رای دادن به اصل نظام، از قوی ترین انواع و سطوح مشروعیت است. شیوع پدیده روسپی گری نشان دهنده مختل شدن مسئله «مشروعیت» در سطح «هنجارها» و «قوانین» است. در واقع گسترش روسپی گری، چه از سوی عرضه کنندگان و چه از ناحیه متقاضیان، می تواند نشان دهنده این باشد که این افراد برای هنجارها و مقررات جامعه ای که در آن زندگی می کنند احترام قائل نیستند و دیگر نمی خواهند از آنها اطاعت کنند. این مسئله باعث شده است تا برخی مسئولان تحلیلشان از شیوع پدیده روسپی گری، تحلیل توطئه محور باشد. به باور این دسته از مسئولان، دشمنان جمهوری اسلامی به دنبال دامن زدن به فحشا و گسترش آن در میان ایرانیان هستند. قراین بسیاری مبنی بر صحت این تحلیل وجود دارد که در جای خود شایسته بررسی است، اما این بخش از اختلال در مشروعیت، به دینی بودن حکومت بر می گردد.

 

 

بخش دیگری وجود دارد که به خود حکومت بر می گردد، قطع نظر از دینی بودن یا دینی نبودن آن. این بخش به مردمی مربوط می شود که از وقوع ناهنجاری در سطح جامعه، ناراضی هستند. نارضایتی اکثریت مردم از پدیده روسپی گری از یک سو و حضور آن در جامعه از طرف دیگر و عدم برخورد و کنترل این پدیده از سوی نهاد های مسئول ، موجب می شود مشروعیت نهادها و ساختارها و کارگذاران ذی ربط و مسئول در این قسمت ، دچار اختلال شود و در صورتی که از این مسئله چاره جویی نشود و تداوم یابد به مرور فقدان مشروعیت به سطوح دیگر نیز سرایت خواهد کرد تا هنگامی که به اصل نظام برسد.

 

همچنین از زاویه دیگری نیز مشروعیت نظام در سطح هنجارها و قوانین و کارگذاران صدمه می بیند و آن روی آوردن به روسپی گری توسط کسانی است که اگر هزینه ورود به این پدیده را کم ببینند وارد آن خواهند شد!

 

به هر حال دینی بودن جامعه ایران و به شهادت تاریخ اقدام هایی که این جامعه در مقابل فساد تاکنون از خود بروز داده است و نیز احساس مسئولیتی که از سوی مراجع تقلید و نخبگان دینی می شود به ما می گوید که کارگذارانی که تفکراتی «سکولاریستی» دارند نیز در ایران نمی توانند ایده های سکولاریستی را جامه عمل بپوشند. پس شایسته است منافع ملی و خواست مردم را در نظر بگیرند و از اقدام هایی که احساسات عمومی و وجدان دینی جامعه را جریحه دار می سازد، دست کشند.

 

ج) خدشه دار شدن امنیت ملی:

 

امنیت ملی به مفهوم حفظ ارزش های حیاتی هر جامعه  از تهدید های داخلی و خارجی است. البته امنیت عمومی بیشتر ناظر به تهدید های داخلی و امنیت ملی ناظر به تمامیت کشور و تهدید های خارجی است. با این حال، از منظر ارزشی و فرهنگی، امنیت ملی در مفهوم «حفظ ارزش های حیاتی هر جامعه» نیز کاربرد دارد. از این منظر، چون گسترش پدیده روسپی گری، ارزش های حیاتی جامعه ایران را به خطر می اندازد، مخالف امنیت ملی ایران است. همچنین از این جهت که گسترش این پدیده، به ویژه در شکل سازمان یافته آن، باعث بروز آشفتگی و بی نظمی می شود، باز هم تهدیدهایی را بر سر راه امنیت ملی ایران به وجود می آورد. تاریخ از کشوری به نام «اندلس» برای ما سخن می گوید که با گسترش فساد جنسی و بی بندوباری، از دامن اسلام به دامن کفر افتاد!

 

 

مطالب مرتبط:

مسئله روسپی گری: قانونی شدن فعالیت روسپیان: موافقان و مخالفان

صنعت سکس، تجارت صورتی

 

 

منبع: شفیعی سروستانی، ابراهیم. نظام اسلامی و مسئله روسپی گری. دفتر مطالعات و تحقیقات زنان، چاپ اول، 1385، ص 214

 

کلمات کلیدی: اسرافیل، حکومت ایران، روسپی گری، حکومت دینی، جمهوری اسلامی ایران، امنیت ملی ایران، امنیت عمومی ایران، نظام سیاسی ایران، مشروعیت نظام جمهوری اسلامی ایران، قوانین جمهوری اسلامی ایران در مورد فحشا و روسپی گری، فحشا، فساد، ارزش ها و هنجارهای جامعه ایران، دشمنان جمهوری اسلامی ایران، دشمن شناسی، نظام، تاریخ ایران، مراجع تقلید ایران، نخبگان ایران، سکولاریسم، فرهنگ ایران، فساد جنسی، بی بندو باری جنسی، پورنوگرافی، پورنوگرافی کودکان، پورنوگرافی در جوامع غربی و اروپا و امریکا، سکس، سکس کودکان، سکس در جوامع غربی و اروپا و امریکا، قاچاق زنان و دختران، برده داری جنسی، تجاوز جنسی، روابط جنسی نامشروع، رسوایی های جنسی و اخلاقی، مسئله روسپی گری در جامعه ایران، مسئله پورنوگرافی در ایران، آزادی روابط جنسی، آزادی فحشا، هرزه گری جنسی، بی حجابی، فحشا و بی حجابی در جامعه ایران، حکومت پهلوی، فرهنگ فحشا، sex، Prostitution، Pornography

 

(کپی برداری از «اسرافیل» فقط با ذکر منبع مجاز است)