مبانی هنر در شرق و غرب: سینما هنر تکنولوژیک: جهان سینمایی
مبانی هنر در شرق و غرب: سینما هنر تکنولوژیک: جهان سینمایی| وضع خاص سینما و زبان آن موجب روی آوردن آن به نحوی خاص از واقعیت ممسوخ و ارزش های موجود و یا تخیل و توهم بی زمینه، و جدا کردن انسان از متن زندگی خود و هفته ها در خود فرورفتن می شود. این مسائل هرچند واقعی می نمایند اما در حقیقت، وهمی محض اند. به هر حال اکنون نگاه بیشتر مردم غرب و حتی شرق به جهان و برخوردشان با جهان، سینمایی شده است. با این حال شرقیان نیز در همین عالم سطحی علی رغم سابقه فکری اسرار آمیز و سیطره ی نسبی عوالم ماورایی در بینش آنها، بعضا بیش از غربیان که با نظرگاه عقلی به عالم نظر کرده اند، به سوی جهان سینمایی گرایش می یابند. فی المثل در هند که مظهر یکی از کهن ترین فرهنگ ها و تمدن های شرقی محسوب می شود، و زندگی سینمایی که پراکندگی و گریز از عالم واقع و عالم حقیقت، و سیر در عالم پندار و اوهام است کم و بیش بر اوضاع مسلط است.
قبلا اشاره کردیم که یکی از نویسندگان به نام نیل پستمن مگاه تلویزیونی را ساده انگارانه، بی مایه، بی زمینه، و بریده از چشم انداز تاریخ می خواند. همین نویسنده درباره ماهیت دین و تلویزیون و تالیف این دو در نگاه تلویزیونی چنین می نویسد:
«دین شعری است آن جهانی و تلویزیون و سینما نثری است این جهانی.
دین در تلویزیون و سینما از جنبه های مقدس و الهی و عمیقش عاری می شود، نمی توان آن شعر را به زبان این نثر (سینما و تلویزیون) ترجمه کرد. بی آنکه روح شعر را فدا کرد. در تلویزیون، واعظ جدای خدا که نامش بر زبان آورده می شود، ولی دیده نمی شود، پرستیده می شود. این خود نوعی شرک است.
هنگامی که یک داستان و روایت دینی به صورت اثری سینمایی و تلویزیونی در می آید، بیشتر جاذبه ها و حواشی روایت، چنانکه اشاره داشتیم، سبب کشش می شود و غالبا فرد از صورت و حوادث فیلم فراتر نمی رود و به فکر واداشته نمی شود و اگر به فکر واگذار شود، بیشتر آن را حرکات محیرالعقول قهرمان داستان موجب شده است»
اسرافیل: سیر تفکر معاصر جلد اول: محمد مدد پور