خودکشی و خودزنی: عوامل افزایش و گرایش به خودکشی و خودزنی (قسمت دوم)

خودکشی و خودزنی

عوامل افزایش و گرایش به خودکشی و خودزنی

(قسمت دوم)

 

مذهب:

 

بررسی میزان خودکشی در مذاهب رایج، تفاوتی آشکارا بین کشورهای اسلامی و مذاهب توحیدی غیر اسلامی از یک طرف و کشورهای غیر مذهبی و لائیک از طرف دیگر نمایان می سازد. در بیشتر کشورهای اسلامی مانند کویت، میزان خودکشی نزدیک به 0/1 و در ایران شش در صدهزار نفر می باشد.

 

در جوامع هندو مانند هند این میزان 9/6 در صدهزار نفر و در کشورهای کاتولیک مانند ایتالیا 11/2 در صدهزار نفر می باشد و این در حالی است که در کشورهای بودایی مانند ژاپن این نرخ به 17/9 در صدهزار نفر و در کشورهای لائیکی مثل چین به 25/6 در صدهزار نفر می رسد.

 

در ضمن طبق بسیاری از پژوهش های انجام شده، افراد با عقاید و التزام مذهبی و معنوی، شیوع کمتر، علایم سبک تر و سیر و پیش آگاهی بهتری در مورد افسردگی نشان داده اند: زیرا به نظر می رسد که عقاید معنوی و باورهای مذهبی در هضم و جذب و برخوردهای سازشی و صبر در مقابل حوادث ناخوشایند و داشتن نگرش مثبت توام با عزت نفس و امیدوار به خود و آینده زندگی و پرهیز از نومیدی، تاثیری با اهمیت در کم رنگ نمودن عوامل روانی، اجتماعی افسردگی باشد.

 

وضعیت تاهل:

 

ازدواج و بچه دار شدن خطر خودکشی و خودزنی را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد به طوری که آمارهای موجود در سطح جهان و نیز در سطح کشورهای پیشرفته نشان می دهند که افراد مجرد بیش از افراد متاهل در معرض خودکشی و خودزنی قرار دارند در حالی که بیوه ها بیش از مجردان و مطلقه ها بیش از بیوه ها در معرض خطر خودکشی و خودزنی قرار دارند.

 

نتایج برخی از مطالعات نیز نشان داده اند که مادر شدن اگرچه ممکن است احتمال افسردگی را در زنان افزایش دهد، احتمال ارتکاب به خودکشی را در آنان کاهش می دهد.

 

شغل:

 

هرقدر مقام اجتماعی شخص بالاتر باشد، خطرخودکشی و خودزنی بیشتر است، ولی نزول مرتبه اجتماعی نیز خطر خودکشی را افزایش می دهد.

 

روندهای زمانی دوره ای :

 

به نظر می رسد که روندهای زمانی دوره ای در میزان خودکشی و خودزنی دارای الگویی معین باشند، هرچند که این الگوی معین هنوز به صورت یک معما باقی مانده و در برخی مطالعات نیز نتایج معناداری کسب نشده است. به طور کلی روند زمانی به تغییرهای دوره ای در وفور بیماری یا مرگ و میر ناشی از بیمارهای عفونی و یا مزمن اطلاق می گردد. دوره ها ممکن است سالانه، فصلی و یا حتی هفتگی باشند.

 

سلامت جسمانی:

 

ارتباط معناداری بین سلامت جسمی و بیماری با خودکشی و خودزنی وجود دارد به طوری که مطالعات کالبد شکافی نشان می دهد که 25 تا 75 درصد قربانیان خودکشی دارای یک بیماری جسمی بوده اند و در 11 تا 51 درصد تمام موارد خودکشی، بیماری جسمی عامل مهمی شناخته شده است.

 

سلامت روانی:

 

برخی از محققان در زمینه خودکشی مدعی هستند که هیچ شخص عاقلی خودش را نمی کشد یا اینکه اقدام به خودزنی نمی کند و بدین جهت هر فردی که مرتکب چنین عملی شود، حداقل در زمان عمل، مبتلا به یک اختلال روانی بوده است. حالت روان را که در آن تحریکات خودنابودی غالب و فعال است را به عنوان «بحران خودکشنده» توصیف کرده اند.

 

برخی عوامل روانی مانند سوء مصرف مواد و اختلال افسردگی در بروز خودکشی و خودزنی اثر دارند. عامل دیگر وابستگی به الکل است. حدود 15 درصد از همه بیماران الکلی دست به خودکشی و خودزنی می زنند.

 

نویسنده: مجتبی چباکی

 

(کپی برداری از «اسرافیل» فقط با ذکر منبع مجاز است)