فرقه های کاذب و عرفان های نوظهور: نشانه های فرقه های انحرافی و عرفان های دروغین: انسان خدایی و عقل بسندگی (قسمت سوم)

فرقه های کاذب و عرفان های نوظهور

نشانه های فرقه های انحرافی و عرفان های دروغین

انسان خدایی و عقل بسندگی

(قسمت سوم)

 

برخی از فرقه های انحرافی عرفانی و یا غیر عرفانی سخن از خدا بودن انسان می گویند و انسان را معیار حق و باطل می دانند و اساسا نیاز به خدایی متعالی از هر موجودی را انکار می کنند و سخن از این می گویند که انسان خود واجد و معیار همه ارزشهاست و عقل آدمی برای هدایت و تمشیت امور مادی و معنوی انسان و جوامع کافی است.

 

بدیهی است این اعتقاد نیز باطل بوده و انسان تنها در پرتو هدایت الهی و تعالیم انبیاء (ع) می تواند مسیر حق را از باطل تشخیص داده و به صراط مستقیم هدایت شود.

 

عقل آدمی ظرف و بستری برای دریافت تعالیم انبیاء است و عقل بدون وحی و هدایت انبیاء مانند چشمی است که در تاریکی طی مسیر می کند و در برخورد با موانع و چاله ها و چاه ها دچار سقوط می شود و این نور و وحی است که باید در پیشاپیش چشم عقل تابانده شود تا راه را از چاه تشخیص دهد.

 

البته معلوم است که اگر آدمی فاقد چشم عقل بود، نور و نوافکن وحی و انبیاء برای او سودی نداشت و مانند کوری بود که نور و چراغ برای او سودی ندارد و از همین روست که در قرآن و روایات برای عقل مقام والا و بلندی ترسیم شده است اما این بدان معنا نیست که عقل، مستقل از هدایت های وحیانی بتواند انسان را به مسیر سعادت رهنمون سازد. اگر چنین بود اساسا خداوند نباید انبیاء را مبعوث و انسان ها را به اطاعت از آنان امر می فرمود.

 

منبع: مهدی مصطفوی، ماه نامه راه رشد، شماره 186، خرداد و تیر 1396، ص 8-9

 

کلمات کلیدی: اسرافیل، فرقه های کاذب، عرفان های نوظهور، نشانه های فرقه های انحرافی، عرفان های دروغین، انسان خدایی و عقل بسندگی، انسان محوری، اومانیسم، عرفان های کاذب، فرقه های نوظهور، خدا، معیار تشخیص حق و باطل، عقل، انبیاء و پیامبران، قرآن، وحی، Axial Reason، Emerging Gnosticism، Humanism

 

(کپی برداری از «اسرافیل» فقط با ذکر منبع مجاز است)