درباره ماهیت دین و تلویزیون و سینما
درباره ماهیت دین و تلویزیون و سینما
«نیل پستمن» نگاه تلویزیونی را ساده انگارانه،بی مایه، بی زمینه و بریده از چشم انداز تاریخی می خواند. این نویسنده درباره ماهیت دین و تلویزیون و تالیف این دو در نگاه تلویزیونی چنین می نویسد:
«دین شعری است آن جهانی و تلویزیون و سینما نثری است این جهانی.
دین در تلویزیون و سینما از جنبه های مقدس و الهی و عمیقش عاری می شود، نمی توان آن شعر را به زبان این نثر (سینما و تلویزیون) ترجمه کرد. بی آنکه روح شعر را فدا کرد. در تلویزیون، واعظ جدای خدا که نامش بر زبان آورده می شود، ولی دیده نمی شود، پرستیده می شود. این خود نوعی شرک است.
هنگامی که یک داستان و روایت دینی به صورت اثری سینمایی و تلویزیونی در می آید، بیشتر جاذبه ها و حواشی روایت، چنانکه اشاره داشتیم، سبب کشش می شود و غالبا فرد از صورت و حوادث فیلم فراتر نمی رود و به فکر واداشته نمی شود و اگر به فکر واگذار شود، بیشتر آن را حرکات محیرالعقول قهرمان داستان موجب شده است»
اسرافیل :: نیل پستمن: زندگی در عیش مردن در خوشی