واقعیت تکنیک از نظر فروید

 واقعیت تکنیک از نظر فروید

.

.

.

سرباز عقل: دلیل خواهند آورد که آیا این واقعیت که من می توانم صدای فرزندم را که صدها کیلومتر دورتر از من زندگی می کند به وضوح و به کرات  و به میل خود بشنوم لذت آفرین نیست؟ آیا این احساس خوشبختی فاقد جنبه مثبت است که من لحظاتی کوتاه بعد از فرود یکی از دوستانم در فرودگاهی، می توانم از سلامت وی اطلاع حاصل کنم و اطمینان یابم که سفر دراز و خسته کننده ای را به راحتی پشت سر گذارده است؟ آیا این واقعیت که پزشکی امروز موفق شده است ضریب مرگ را در کودکان، خطر بیماریهای عفونی را در مادران باردار کاهش دهد و یا بالاتر از همه طول عمر و زمان حیات یک انسان متمدن را سالهای بیشماری افزوده سازد لذت بخش نیست؟

.

فروید به این واقعیت وقوف کامل داشته است، که انسان نمی تواند به پیشرفت های علمی و صنعتی بی اعتنا باشد و در این فراز از نوشته خود به آن اذعان می کند، اما قضیه به همین جا ختم نمی شود، او در پایان به قربانیان این رشد صنعتی و به ارزشهایی اشاره می کند که در این فرایند نابود می شوند:

.

اگر راه آهن وجود نداشت، فرزند من از محل زندگی پدر و مادرش دور نمی شد. در این صورت نیازی به رفع نگرانی نبود و تلفن برای شنیدن صدایش ضرورت پیدا نمی کرد. اگر کشتی اقیانوس پیما به راه نمی افتاد، دوست من دست به یک سفر دریایی نمی زد. دوری او و بی خبری از او موجب نگرانی من نمی شد. در این صورت نیازی به تلگراف نبود تا مرا از وضعیت او مطلع سازد. وقتی ما مجبور هستیم به کنترل زاد و ولد بپردازیم و از باردار شدن زنان خود جلوگیری کنیم و در نتیجه فرزندان کمتری داشته باشیم، از شرایطی که مرگ و میر کودکان را کاهش داده است چه سودی می بریم. ما باید برای جلوگیری از بارداری، شرایط دشواری را در روابط زناشویی خود پذیرا شویم؛ طبعا اعمال این روش های جلوگیری، اختلالاتی را در روند همبستری ما با همسرانمان ایجاد می کند. پذیرش اصل «تنازع بقاء» به طبیعت روح آدمی نزدیک تر است یا به کارگیری روش های غیر طبیعی برای جلوگیری از زاد و ولد بیشتر؟ از اینکه علم توانسته است عمر متوسط ما را زیادتر کند چه سود، وقتی که محتوای زندگی ما سراسر از غم و ناهنجاری و اندوه تشکیل شده است، به طوری که به مرگ برای نجات خود خوش آمد بگوییم.

.

.

.

از رهگذر برآورد هزینه های پیشرفت صنعتی و خسارت هایی که از این طریق گریبان ما را می گیرد، فروید به این نتیجه دردناک و کسل کننده می رسد که ضمن تأیید نظر تورو اظهار می دارد که اختراعات ما چیزی نیست جز وسیله ای تکامل یافته برای رسیدن به هدفی تکامل نیافته.

.

منبع: پستمن، نیل. تکنوپولی: تسلیم فرهنگ به تکنولوژی. ترجمه صادق طباطبایی. انتشارات اطلاعات. چاپ هفتم 1390 ص 24

.

(کپی برداری از «سرباز عقل» فقط با ذکر منبع مجاز است)