جریان شبه مذهبی: انجمن حجتیه: مبانی فکری و اعتقادی انجمن حجتیه
جریان شناسی سیاسی فرهنگی ایران
جریان شبه مذهبی: انجمن حجتیه
مبانی فکری و اعتقادی انجمن حجتیه
مهمترین شاخصه های فکری و اعتقادی انجمن حجتیه، توجه به مسائل فرعی همانند تشکیل انجمن مبارزه با بهائیت، مخالفت با مبارزه علیه طاغوت و تشکیل حکومت اسلامی، پرهیز از ورود به سیاست، انتظار منفی برای ظهور امام زمان (عج)، رفاه طلبی، عدم اعتقاد به ولایت فقیه، گرایش به اخباری گری و مخالفت با فلسفه و ...بوده است. در ذیل برخی از مبانی فکری این طیف مورد بررسی قرار می گیرد:پ
الف) مهدویت و انتظار: در تفکر آنان انقلاب امام قائم (عج) به دو چیز بستگی دارد: 1: زمینه های منفی موجود در جامعه، 2: ایمان و اعتقاد مردم به اسلام. از دید آنان انسان منتظر، بایستی خود و جامعه اش را نه در بعد سیاسی، اجتماعی و اقتصادی بلکه فقط در بعد اعتقادی بسازد، و مهمتر آنکه بایستی نیروی خود را بالقوه نگه دارد تا حضرت ولی عصر (عج) تشریف بیاورند و انقلاب جهانی را به ثمر برسانند. در کتاب انتظار بدر انقلاب تاکید شده که نبایستی در دوران غیبت انرژی را تلف کرد و بایستی قدرت مسلمین را برای قیام مهدی (عج) نگه داریم. بر این اساس ذره ای از مبارزه با حکومت جور وستم که یکی از ارکان اصلی انتظار می باشد خبری نیست.
ب) مبارزه: این طیف متاثر از نگاهش نسبت به ظهور یعنی نتیجه گسترش فساد و در پی آن عدم اعتقاد به تشکیل حکومت اسلامی قبل از ظهور چیزی به عنوان مبارزه برای آنان معنا ندارد. سکوت و سازش با رژیم های مختلف نتایج آن نگاه است. از بدیهی ترین مولفه هایی که از فعالیت های انجمن حجتیه استخراج می شود، دینداری خنثی است. بدین معنی که دینداری، هیچ خطری برای دیندار ندارد.
از جمله ایرادهای وارده باصطلاح مبارزه که انجمن به آن معتقد است جایگزینی معلول ها به جای علت هاست. انجمن حجتیه که روزگاری بهائیت را به عنوان اصلی ترین دشمن تشخیص داد و اقدام به مبارزه با آن نمود، چگونه با وزرای بهائی شاه، و ریشه بهائیت که اسرائیل و آمریکا و انگلیس بود، مبارزه نکرد؟
ج) تقیه: انجمن حجتیه برای توجیه سکوت و سازش با رژیم به بحث تقیه استناد می نمایند. تقیه برای حفظ ایمان است نه برای مومن. تقیه برای آنان شبیه توجیه و اختیار کردن بهانه برای فرار از مبارزه و عملی کردن این دیدگاه که باید نشست تا امام زمان (عج) تشریف بیاورند، می باشد. امام خمینی در باره می گوید: «تقیه برای حفظ اسلام و مذهب بود که اگر تقیه نمی کردند مذهب را باقی نمی گذاشتند، تقیه مربوط به فروع دین است، مثلا وضو را این طور یا آن طور بگیر، اما وقتی اصول اسلام، حیثیت اسلام، در خطر است، جای تقیه و سکوت نیست»
اسرافیل: جریان شناسی سیاسی فرهنگی ایران: رمضان شعبانی سارویی