آتش به اختیار: جنگ نرم و نفوذ فرهنگی

آتش به اختیار: جنگ نرم و نفوذ فرهنگی

 

 

جنگ نرم و نفوذ فرهنگی

 

از نیمه دوم قرن بیستم جنگ ها ماهیتی متفاوت به خود گرفتند. در کشمکش ها و درگیری ها بین کشورها و ملت ها علاوه بر استفاده از جنگ افزارهای نظامی، استفاده از ابزارها و وسائل غیر نظامی برای تهاجم به یکدیگر رواج گسترده ای در سراسر دنیا پیدا کرد. در واقع در کنار جنگ با ابزارهای نظامی که «جنگ سخت» نامیده می شود و هدف آن از بین بردن و تخریب کردن زیرساخت ها، مراکز و نیروهای نظامی و تصرف خاک و فضای فیزیکی یک کشور است ، نوعی از درگیری و تهاجم در سراسر دنیا شکل گرفت که معروف به «جنگ نرم» است و ابزارهای آن نه تانک و موشک و مسلسل بلکه وسائلی همچون ماهواره، سینما و تلویزیون، فضای مجازی و شبکه های اجتماعی، تبلیغات گسترده و ابزارهایی از این دست هستند که هدف آن تاثیر گذاری و تغییر فرهنگ، عقاید دینی و مذهبی، سیاست، احساسات و تفکرات کشور مقابل است.

 

در واقع در «جنگ نرم» تلاش بر این است که بدون استفاده از توان نظامی و دخالت مستقیم در خاک یک کشور و صرفا با استفاده از ابزارهایی همچون رسانه های مختلف مثل اینترنت و فضای مجازی، ماهواره و سینما و محتواهای گوناگون آنها همچون فیلم ها و سریال ها، موسیقی و بازی های به ظاهر سرگرم کننده، اخبار و اطلاعات کذب و گمراه کننده و ... جامعه مورد نظر را از راه های زیر وادار به شکست کرد:

 

  تهاجم فرهنگی، تغییر افکار عمومی بر ضد حاکمیت، بی کفایت نشان دادن حکومت، برجسته کردن موضوعاتی همچون فقر، بیکاری و ... برای بی اعتماد کردن مردم به دولت و نظام حاکم، تفرقه، تنفر، نزاع و شکاف بین قومیت های مختلف برای بی ثبات کردن و برهم زدن امنیت و مخدوش کردن همزیستی بین فرهنگ ها و قومیت های مختلف در درون کشور، ناکارامد و منفی نشان دادن دین و مذهب و تلاش برای کم رنگ کردن آن در جامعه به خصوص در میان جوانان، ایجاد روحیه نا امیدی، سرخوردگی و «ما نمی توانیم» در میان جوانان و ترویج روحیه «وابستگی» در میان آنها، بی تفاوت کردن مردم نسبت به مسائل مهم و حساس جامعه و مشغول کردن آنان با موضوعات فرعی و بی اهمیت و ... .

 

 

در کشور ما نیز همچون دیگر کشورها سعی بر این است که از راه های مختلف آثار و پیامد های «جنگ نرم» و «نفوذ فرهنگی» به حداقل کاهش پیدا کند و با اتخاذ راهبردها و راهکارهای مختلف همچون شناساندن دشمن و کارشکنی های او در وحله اول و سپس معرفی، تبیین و شناساندن ابزراها و توانمندی ها او به مردم، آگاهی دادن به مردم از طریق رسانه ها، اعتماد کردن و وارد کردن جوانان در موضوعات و تصمیم گیری های مهم کشور و از همه مهمتر جواب دادن به شبهات و سوالات مردم به خصوص جوانان در موضوعات و مسائل دینی، اعتقادی، فرهنگی نفوذ فرهنگی را خنثی کرد.

 

ضعف مسئولان و نهادهای فرهنگی در مقابله با «جنگ نرم» و «تهاجم فرهنگی»:

 

در این راستا و برای پیش بردن این اهداف و مقابله با «جنگ نرم» و «تهاجم فرهنگی» نهادها و موسسات گوناگونی در سطح کشور شکل گرفته اند که مسئولیت این امر مهم و حیاتی به آنها واگذار شده است. اما بعد از گذشتن سالها، هزینه کردن بودجه های کلان و به کارگیری امکانات و اختیارات گوناگون در حوزه ها و جبهه های مختلف متاسفانه شاهد این هستیم که فرهنگ های بیگانه روز به روز در میان مردم و به خصوص جوانان بیشتر جای خود را باز کرده است. رواج عناصر فرهنگی در داخل کشور که هیچ گونه تعلقی به «ایران اسلامی» ندارند از یک سو و بی تفاوت شدن بسیاری از مردم به تاریخ، فرهنگ، ریشه ها و مبانی ایرانی و اسلامی از سوی دیگر نشان می دهد که مسئولان و نهادهای فرهنگی ذی ربط کارایی و تاثیر چندانی در مقابله با نفوذ جریانات فکری مهاجم نداشته اند.

 

این موضوع باعث شد تا رهبر معظم انقلاب ضمن تکرار کردن خطرات تهاجم فرهنگی و راه های مقابله با آن سخنانی ایراد کنند که تازگی زیادی برای «افسران جنگ نرم» داشت.

 

آتش به اختیار

 

«به همه آن هسته های فکری و عملیِ جهادی، فکری، فرهنگی در سرتاسر کشور مرتبا می گویم: هرکدام کار کنید؛ مستقل و به قول میدان جنگ، آتش به اختیار»

 

 اینها قسمتی از سخنان رهبر معظم انقلاب در جمع دانشگاهیان بود.

«آتش به اختیار» در نیروهای مسلح دستوری است که یگان های مسلح و افسران میدان جنگ این اختیار را پیدا می کنند که به دشمن بدون اجازه از فرمانده و هماهنگی با او شلیک کنند. اما چرا رهبر انقلاب باید چنین سخنی بگویند؟

 

همانطور که گفته شد ضعف دستگاه ها و نهادهای فرهنگی در اداره و حراست از فرهنگ بیش از پیش نمایان شده است. از سویی دیگر مسئله «تهاجم فرهنگی» روز به روز خود را بیشتر نشان می دهد و هر روز شاهد به دامان افتادن جوانان در فرهنگی هستیم که چشم دیدن اسلام و ایران اسلامی را ندارد. این مسائل رهبر انقلاب را بر آن داشت تا بار دیگر جوانان مومن، متدین و انقلابی را مخاطب خود قرار دهد تا به عنوان «افسران جنگ نرم» خود وارد میدان شده و مستقل از مسئولان و نهادهای فرهنگی عمل کند. آتش به اختیار یعنی جوانان عرصه جنگ فرهنگی دیگر منتظر حمایت های فلان مسئول و فلان موسسه نباشند، خود جوش عمل کنند، کار جهادی کنند و فضا را برای فعالیت های انقلابی به دست گیرند.

 

ایشان در بیان نمونه هایی از این موضوع فرمودند:« اهتمام به تخاطب واقعی؛ فضای مجازی چیز خوبی است، فرصتی است اما کافی نیست. بعضی ها چسبیده اند به فضای مجازی- توئیتر و مانند اینها- برای اینکه پیامهایشان را برسانند، این فایده ندارد؛ تخاطب واقعی لازم است، میزگرد لازم است، سخنرانی لازم است، نشریه لازم است، بحث های دو نفره و سه نفره لازم است، جلسات تحلیل لازم است؛ این جور با مخاطبین تان بنشینید؛ و مانند این کارها».

 

آن چیزی که از مفهوم «آتش به اختیار» برای جوان ایرانی قابل فهم و درک است این است که جوانان با ظرفیت هایی که دارند به صورت خود جوش و با کار جهادی به تبیین و معرفی گفتمان انقلاب و عناصر اسلامی بپردازند. توطئه ها و ترفندهای دشمنان برای تخریب اسلام و انقلاب را بشناسند، آنها را برای مردم تبیین کنند و در نهایت ضمن خنثی سازی آنها جواب درخورد بدهند.

 

کلمات کلیدی:اسرافیل، جنگ نرم، تهاجم فرهنگی، نفوذ فرهنگی، آتش به اختیار، ماهواره، سینما، تلویزیون، فضای مجازی، شبکه های اجتماعی، تبلیغات، عقاید و باورها و ارزش ها و سنت های ایرانی، دین و مذهب ایران، قدرت نظامی ایران، ارتش ایران،آتش به اختیار، حاکمیت ایران، نظام جمهوری اسلامی ایران، تفرقه بین قومیت ها، دشمن شناسی، غرب شناسی، امریکا شناسی، رسانه های جمهوری اسلامی ایران، مسائل دینی و اعتقادی، تاریخ و فرهنگ ایران، رهبر معظم انقلاب اسلامی، خامنه ای، رهبری، آتش به اختیار، نیروهای مسلح، افسران جنگ نرم، توئیتر، آتش به اختیار

 

(کپی برداری از «اسرافیل» فقط با ذکر منبع و لینک آن مجاز است)