کشتار فلسطینیان در سپتامبر سیاه 1
26 شهریور 1349/ 17 سپتامبر 1970
پس از پیروزی فلسطینی ها در نبرد کرامه (مارس 1968م.) و رونق کار مقاومت فلسطین، از پاییز همان سال شهر عمان پایتخت اردن به تدریج شکل فلسطینی به خود گرفت. در این شهر نیم میلیون نفری که اکثریت آن را اردنی های فلسطینی الاصل تشکیل می دادند، متجاوز از 6000 چریک فلسطینی سازمان فتح با اسلحه و تجهیزات نظامی در حال رفت و آمد بودند و به تدریج این احساس را به وجود آورد که دولتی در داخل دولت اردن تشکیل شده که حاضر به هماهنگی با آن نیست.
پروتستانتیزم، پیوریتانیسم و مسیحیت صهیونیستی
پروتستانتیزم، روشنگری و نهانگرائی (میستی سیزم) عبرانی
پروتستانتیزم و روشنگری مفاهیمی هستند که بی‌گمان با آنها به حد کافی آشنایی داریم و بر تأثیرات بی‌چون و چرای بر جای مانده از این دو واقعه بزرگ نیز آگاهیم. می‌دانیم که این دو واقعه بزرگ دو مرحله از یک روند بوده و تمامی باورها و اندیشه‌های انسان غربی -یا به عبارت دیگر بخش‌های قابل توجهی از انسان‌های دیگر جوامع- را در ارتباط با دنیا، جهان و زندگی از بنیاد تغییر داده و در پی ایجاد یک دنیای غیردینی بوده‌اند. همراه با ایجاد این دنیای غیردینی انسان را نیز از «بندگی و ستایش خالق خود» به مثابه وظیفه فطری و اصلی او باز داشته به ستایش و پرستش خود واداشته است و باز می‌دانیم که این دو واقعه، باور به «گذرا و بی‌ارزش بودن دنیا» را از میان برداشته و به جای آن باور «پاینده، ابدی و بی‌نهایت ارزشمند بودن دنیا» را قرار داده است.
غرب شناسی
اسرائیل شناسی
یهودیت و استقرار بیت المقدس در خاورمیانه
(قسمت سوم)
مستر همفر جاسوس انگلیسی می نویسد که :
«ذهن ما از ناحیه کشورهای اسلامی پیوسته نگران بود. اگرچه با امضاء معاهداتی با پادشاه ایران و امپراتوری عثمانی قید و بندهای زیادی را به پای آنها بسته بودیم اما؛ بزرگترین نگرانی ما به چند موضوع بر می گشت:
بقیه متن در «ادامه مطلب»
(کپی برداری از «اسرافیل» فقط با ذکر منبع مجاز است)
چرا بلوک کشورهای مخالف موجودیت رژیم صهیونیستی شکل نمی گیرد؟
جا دارد که جبهه‌ای متشکل از آنانی که از اساس اسراییل را به رسمیت نمی‌شناسند شکل بگیرد؛ جبهه ای که هم در سطوح رسمی و دولتی حامیانی قوی و جدی دارد و هم در سطوح توده‌ها و مردم طرفداران بسیاری. باید خط مرزهای جدی میان تمامی کشورهایی که به نحوی از انحاء موجودیت این کیان سرطانی را پذیرفته اند و کشورها و ملت‌هایی که تن به چنین ذلتی ندادند صورت بگیرد و جای هیچ مجامله و تعارفی هم در این زمینه وجود ندارد. اوضاع آنچنان اسفناک شده است که سعودی‌ها تکه بار ترکیه و قطر می کنند و روابط پنهان و آشکارشان را با رژیم صهیونیستی به یادشان می‌آورند و کسی نیست که در این وانفسا به همه ایشان بگوید که همه‌تان غلط کردید.
چرا کشورهای قدرتمند و موثری چون مالزی بعنوان یکی از ثروتمندترین کشورهای مسلمان، پاکستان بعنوان یکی از پرجمعیت‌ترین و موثرترین کشورهای مسلمان، الجزایر بعنوان یک کشور عربی مسلمان مقتدر، در کنار ایران اسلامی نباید ائتلافی جدید را از تمامی کسانی‌که موجودیت این کیان غاصب را برسمیت نشناخته اند، رقم بزنند؟ چرا وزارت خارجه بدنبال برگزاری نشستی از نمایندگان و سران مجموعه کشورهایی مسلمان و غیر مسلمانی که هیچ روابطی را با رژیم غاصب ندارند، نیست؟ چرا مجلس شورای اسلامی بعنوان نهاد قانون‌گذار کشور، بدنبال برگزاری نشستی فوق العاده از تمامی مجالسی که رابطه با رژیم صهیونیستی را ممنوع و غیر قانونی اعلام کرده‌اند نیست؟ چرا رسانه‌های ما بدنبال ارائه دلایل منطقی و تاریخی و سیاسی برای به رسمیت نشناختن رژیم صهیونیستی، در قالب‌های مختلف رسانه‌ای نیستند؟ چرا نباید رابطه با اسراییل اقلا در میان کشورهای اسلامی تبدیل به ننگ و عار گردد تا کسانی سکان حمایت از فلسطین را بدست نگیرند که در سخت‌ترین شرایط مردم فلسطین، حتی حاضر نشدند تشری به سفرای اسراییلی در کشورشان بزنند یا سفرایشان را از سرزمین های اشغالی ۱۹۴۸ فرا بخوانند؟
بقیه متن در «ادامه مطلب»
(کپی برداری از «اسرافیل» فقط با ذکر منبع مجاز است)
