غرب شناسی: امریکا شناسی: امریکا: قدرت در دست نظامیان

غرب شناسی

امریکا شناسی

امریکا: قدرت در دست نظامیان

 

 

تفنگ در امریکا یک سلاح مهم سیاسی، اجتماعی و نظامی تلقی شده و هر فردی نماد یک تفنگ و یا یک رای است. قانون اساسی امریکا در عمل اسلحه و تفنگ را بر شهروندان امریکا نه تنها منع نکرده ، بلکه آن را یکی از حقوق آنان شمرده است. جنگ های داخلی امریکا (1962- 1965م.) که حدود شش میلیون نفر در آن کشته شدند، نمونه وسیعی از این روانشناسی اجتماعی جامعه و نظام امریکا بود. در نظام اقتصادی (محلی) امریکا پست های نظامی به معنای پول و سرمایه به شمار می رفت. در اوایل قرن بیستم بین جنگ های داخلی و گسترش نیروی دریایی در زمان حکومت و ریاست جمهوری تئودور روزولت- که خود یکی از جنگ سالاران  امریکا به شمار می رود- نیروی زمینی ارتش مورد توجه مردم بود ، اما نیروی دریایی در سال های بعد اهمیت چشمگیری به دست آورد و به یک باشگاه نخبگان جنگی تبدیل شد و در جامعه امریکا منزلت اجتماعی بالایی به دست آورد. دانشگاه مرکز تعلیمات نظامی وست پوینت در ارتش پیاده و دانشگاه دریایی آناپولیس در مریلند به مراکز اصلی نخبگان نظامی امریکا تبدیل شد.

 

امروزه ساختمان پنتاگون (وزارت دفاع امریکا) مغز سازمان یافته جدید تاریخ معاصر امریکا را تشکیل می دهد. ساختمان کنگره امریکا که در حقیقت بزرگترین ساختمان اداری جهان است، به راحتی در یکی از اضلاع پنج گانه پنتاگون جا می گیرد. طول یکی از پنج دیوار خارجی پنتاگون به اندازه سه زمین فوتبال است و بیش از 50 هزار نفر در آن کار می کنند. پس از جنگ جهانی دوم، جنگ سالاران که نامزد تصدی پست های رده بالای نظام سیاسی، اقتصادی و نظامی امریکا شدند، در اتاق ها و راهروهای پنتاگون رفت و امد پیدا کردند.

 

ارتشیان بسیاری، خود را از قیود نظامی خارج کرده و به دیگر حوزه های مهم جامعه امریکا گام نهاده اند و بسیاری از مدیران و افراد شرکت های صنعتی و تجاری از سنت مالی و اقتصادی در قرون پیشین عبور کرده و وارد جامعه نظامی امریکا شده اند.

 

بقیه متن در «ادامه مطلب»

(کپی برداری از «اسرافیل» فقط با ذکر منبع مجاز است)

غرب شناسی: امریکا: نظام سکولار یا نظام دینی؟

غرب شناسی

امریکا شناسی

امریکا: نظام سکولار یا نظام دینی؟

.

.

در موضوع دین و سیاست، ظاهر و باطن امریکا کاملاً با هم متفاوت است. در خارج و در فراسوی مرزهای ملی، این طور جلوه داده شده است که امریکا یک نظام و جامعه سکولار است. در نوشته ها، گفتمان ها، در داخل و خارج ایالات متحده امریکا، بیش از آنچه که در واقع هست درباره جدایی و فاصله دین از سیاست صحبت شده است. اما باطن و بافت سیاست و دین در امریکا با آنچه تبلیغ شده است، تفاوت آشکاری دارد. از زمان کشف قاره امریکا از سوی اروپایی ها تا به امروز، رابطه دین و مذهب با سیاست و جنگ مرتبط بوده است. آغاز نظام امروزی امریکا که جنگ های استقلال یا به اصطلاح خود امریکایی ها، انقلاب امریکا باشد، در حقیقت یک کشمکش و جنگ مذهبی بوده است که شباهت بسیاری به جنگ های داخلی انگلستان در قرن های قبل داشت.

.

.

جامعه شناس و نویسنده معروف فرانسوی قرن نوزدهم، الکس دوتوکویل جامعه آن روز امریکا را یک جامعه کاملاً مذهبی و دینی تلقی کرد، به گونه ای که سیاست و گفتمان خصوصی و عمومی از مذهب قابل تفکیک نبود.

.

بسیاری از مردم دنیا که اطلاعات دست اول و جامع از جامعه و نظام امریکا ندارند و باورهای آنها درباره جامعه و زندگی روزمره امریکاییان بر پایه اطلاعاتی است که از  مطبوعات، رادیو، تلویزیون، سینما و ماهواره ها به دست می آورند، چنین می پندارند که ایالات متحده امریکا یک کشور به نسبت غیر دینی و ضد سنتی است. این باوری غیر واقعی و اشتباه است. ادعای امریکا درباره سکولاریسم و غیر دینی بودن در سیاست، با آنچه ما در عمل مشاهده و تجربه می کنیم تفاوتی آشکار دارد.

.

.

به طور خلاصه، فرهنگ مسلط و مسیحی که در قرن های هجدهم و نوزدهم کاملا بر امریکا حاکم بود، دو جنگ بزرگ- یکی جنگ استقلال امریکا از انگلستان و دیگری جنگ داخلی شمال و جنوب- را در پایان به نفع ارزش های مذهبی خود تفسیر و تعبیر کرد و این یکی از بزرگترین تبلیغات مذهبی آن زمان بود: «خداوند ساکنان قاره شمالی امریکا را از دست شیطان روز که امپراتوری انگلستان می باشد، نجات داده و به واسطه خونریزی های جنگ داخلی، گناهان مسیحیان امریکا را بخشیده و آنها را پاک کرده است». یکی از نویسندگان و فرهنگیان امریکا، کریستوفر کالینز در کتاب جدید خود با عنوان «اسطوره وطن: متون انجیلی در فرهنگ امریکایی» نشان می دهد که چگونه امریکا با استفاده از تفسیر و تعبیر انجیل، تخلف ها و جنایت های گذشته خود را درباره سرخ پوستان، سیاهان و غیر مسیحی ها توجیه کرده و اسطوره های ملی ملت امریکا مانند منشور ماموریت آشکار را نوشته است.

.

 

بقیه متن در «ادامه مطلب»

(کپی برداری از «اسرافیل» فقط با ذکر منبع مجاز است)