غرب شناسی: امریکا شناسی: بارون های دزد و زورگیر

غرب شناسی

امریکا شناسی: بارون های دزد و زورگیر

 

جرج واشنگتن وقتی در سال 1799م. مستغلاتی به ارزش 530 هزار دلار بر جای گذاشت، یکی از ثروتمند ترین مردم امریکا در زمان خودش تلقی می شد. در دهه 1940 بر اساس آماری که سی رایت میلز ارائه می دهد، در شهر نیویورک و در سراسر ایالت ماساچوست تنها 39 نفر میلیونر وجود داشت. در صدر ثروتمندان سال 1900م. جان دی. راکفلر با ثروت میلیاردی خود و در سال 1925م. (یعنی یک ربع قرن بعد) هنری فورد اول با ثروت میلیاردی اش نظام سرمایه داری امریکا را مشخص می کردند. ولی به طور کلی از زمان جنگ های داخلی یعنی از دهه 1860م. تا امروز، نسبت اشخاص بسیار ثروتمندی که از طبقه های: کارگر، مغازه دار، کارمندان اداری یا حقوق بگیر ظهور کرده باشند، پی در پی کاهش یافته و هم اکنون نیز این امکان به کلی از میان رفته است. واقعیتی که بی شک در تاریخ سرمایه داری امریکا مشاهده می کنیم جذب افراد طبقه ثروتمند، از سوی طبقه برتر و ثروتمندتر است.

 

تاریخچه افراد ثروتمند و پول دار در امریکا تاریخچه مردم سالاری در امریکاست. هیچ فردی هرگز با پس انداز حقوق یا درآمدهای خود نتوانسته در ردیف ثروتمندان و سرمایه داران بزرگ و کلان امریکا قرار گیرد؛ و هیچ کس به قول سی رایت میلز فقط با حرکت لاکپشتی و بوروکراتیک و سلسله مراتبی شرکت ها، وارد طبقه ثروتمندان کلان امریکا نشده است.

 

بقیه متن در «ادامه مطلب»

(کپی برداری از «اسرافیل» فقط با ذکر منبع و لینک مستقیم مجاز است)

غرب شناسی: چرا سرمایه‌داران ممکن است دیگر پاداش سرمایه‌داری را نیابند ؟

غرب شناسی

چرا سرمایه‌داران ممکن است دیگر پاداش سرمایه‌داری را نیابند ؟

 

جامعه‌شناس برجسته آمریکایی و منتقد نظام سرمایه‌داری، در آخرین پژوهش خود که حاصل عمر او به شمار می‌رود و برای نخستین بار توسط «عصر اندیشه» به فارسی ترجمه شده است. فروپاشی نظام سرمایه‌داری را تئوریزه و بدیل‌های آتی آن را معرفی می‌کند. به باور والرشتاین، نظام سرمایه‌داری طی 500 سال حضورش، برای تحقق بخشیدن به ویژگی ذاتی‌اش یعنی انباشت مداوم و بی‌پایان سرمایه، ناگزیر از دست زدن به اعمالی بوده که بحران ساختاری آن را رقم زده است، بحرانی که عاقبت‌الامر به سقوط این نظام حداکثر تا سال 2050 می‌انجامد و لاجرم پایان هژمونی آمریکا را سبب خواهد شد. با استدلال‌های والرشتاین چنین می‌نماید که مرگ سرمایه‌داری حتمی است و برای حفظ این نظام دیگر کار از کار گذشته است. با این وصف، آینده‌ای با نظامی جدید در راه است و بی‌شک از آن کسانی خواهد بود که از هم اکنون در تدارک آنند.

 

به طور خلاصه، نظام نوین جهانی که در آن زندگی می‌کنیم قابل تداوم نیست، زیرا از تعادل بسیار دور شده است و دیگر به سرمایه‌داران اجازه نمی‌دهد به انباشت بی‌پایان سرمایه بپردازند. طبقات محروم، دیگر اعتقاد ندارند که تاریخ با آنهاست یا نوادگان‌شان لزوماً جهان را به میراث خواهند برد. در نتیجه، ما در حال زندگی در بحرانی ساختاری هستیم که در آن مبارزه‌ای بر سر نظام بعدی در میان است. اگر چه پیامد، غیرقابل پیش‌بینی است، اما می‌توانیم مطمئن باشیم که یکی از طرف‌‌ها در دهه‌های آتی پیروز خواهد شد و نظام جهانیِ (یا مجموعه نظام‌های جهانیِ) نسبتاً با ثبات جدیدی، استقرار می‌یابد. تمام کاری که از ما ساخته است تلاش برای تجزیه و تحلیلِ انتخاب‌های تاریخی، دست زدن به انتخاب اخلاقی درباره پیامد مرجح و ارزیابی تاکتیک‌های سیاسی بهینه برای رسیدن به هدف است. تاریخ، بی‌طرف است. همه ممکن است در باره اینکه چگونه باید عمل کنیم به اشتباه داوری کنیم. از آنجا که پیامد، ذاتاً و نه به طور عارضی، غیرقابل پیش‌بینی است، در بهترین حالت شانس 50-50 برای رسیدن به آن نوع از نظام جهانی که ترجیح می‌دهیم داریم، اما همین 50-50 هم شانس زیادی است.

 

بقیه متن در «ادامه مطلب»

(کپی برداری از «اسرافیل» فقط با ذکر منبع و لینک مستقیم مجاز است)