زبان و زمان: زبان اساس گفتگو است و گفتگو همواره در میان گوینده و شنونده انجام می پذیرد حتی کسانی که لب فروبسته اند و پیوسته در اندیشه خداوند به سر می برند در واقع به طور پنهانی با خداوند گفتگو می کنند. نیایش نوعی گفتگوست و در این گفتگو زبان نقش بنیادین دارد.
زمان هر لحظه در خود آغاز می شود و در خود پایان می یابد و چیزی که آغاز آن پایان آن شناخته می شود تصاعد و تعالی ندارد و نردبان صعود به آسمان هستی شناخته نمی شود. در سابق نیز یاداور شدیم که زمان همیشه در زمین می گذرد، حتی اگر منشأ پیدایش زمان آسمانی بوده باشد تحقق آن زمینی است و با مکان الفت خلل ناپذیر دارد.
زبان دارایی فراوان دارد و چیزی را که می بخشد باز پس نمی گیرد ولی زمان چیزی ندارد که آن را ببخشد، فقط خود را به اشخاص می بخشد ولی خودش جز بلعیدن و تباه کردن چیز دیگری نیست.
مطالب مرتبط: